Löng þögn frá minni hálfu að rofna................ allavegana eitthvað smá!

Langt er síðan ég bloggaði síðast, held ég einhvern tímann í endaðan ágúst síðastliðin. Hef samt sem áður verið iðinn við að lesa hinar ýmsu bloggfærslur og margar þótt mér betri en aðrar eins og gengur og gerist. Mikið hefur verið ritað og rætt um ástandið í landinu að undanförnu og er það vel. En stundum get ég ekki neitað því að veruleikafirring hinna ýmsu skrifara hefur svoleiðis gjörsamlega komið mér í opna skjöldu að hið hálfa væri nóg. Á það bæði við almenning sem bloggar svo og hina svokölluðu "almenningskjörnu" stjórnmálamenn eða hin sjálfskipuðu goð fáfræðinnar sem oftar en ekki ættu að láta þessi skrif sín óbirt. Samt sem áður þá hefur hugsandi fólki fjölgað á blogginu og hef ég notið þess að lesa um þeirra skoðanir jafnvel þó ég sé þeim ekki alltaf sammála, enda þarf þess heldur ekki.

Illa stöndum við íslendingar nú. Það veit sá sem allt veit. Enginn virðist hafa neina lausnina, ekki ég heldur. Það er þreytandi að lesa enn og aftur svo víða, hverjum sé hvað að kenna, rifrildið á þingi, karpið um algjörlega ónauðsynlega hluti, í staðinn fyrir að GERA EITTHVAÐ sem er almenningi til góða. Nei, það skal ennþá vera barið hausnum við steininn, og haldið áfram að kjafta og þvaðra um ónauðsynlega hluti,oft á tíðum innantómt hjal, en ekkert er gert. Sorglegra en tárum taki. Það hlýtur að vera einhver lausn, eins og hjá öðrum þjóðum sem hafa farið í gegnum eitthvað svipað. Hvar er allt þetta hámenntaða fólk í fjármálageiranum, hagfræðingarnir, stjórnmálafræðingarnir, viðskiftafræðingarnir, og nefndu það bara. Jú, allir með fullt af prófum, en fæstir með reynslu, en stöðurnar skulu þau fá út á prófin, þó reynslulaus séu. Og enginn segir neitt nema þvaður, þvaður endalaust þvaður. Mikið er þetta annars sorglegt. Endalaust endurtekur sagan sig og almenningur borgar. Það er ekki furða þó almenningur sé orðinn þreyttur. Blessað fólkið. Það eru takmörk fyrir hvað hægt er að níðast á fólki.

Með beztu kveðju.

Ýmislegt og allt í kring....................

Hef ekki verið duglegur að blogga sem endranær svo sem, unaðslega andlaus og afslappaður. Fór í langt sumarfrí sem er að enda þessa dagana. Ég hafði ekki tekið mér frí síðan 1991, dauðskammast mín eiginlega að segja frá því, en satt er það nú samt. Mér var rænt þegar ég kom til Íslands þann 1 júlí, og var fluttur herskildi til Bolungarvíkur. Var þar í stórkostlegri herkví í 5 daga. Ekki gerði ég samt víðreist á Vestfjörðum, fór samt til Hesteyrar og í Tungudal inn af Ísafirði. Það var gott. Veðrið lék við mann og gestrisni Ylfu og Halla var fyrirtak í alla staði. Hafi þau hjartans þakkir fyrir enn og aftur. Blessuð börnin þeirra, ég eignaðist þrjú Skáafabörn í viðbót og er þeim mikið að fjölga. að ógleymdri tíkinn, hvað heitir hún aftur? Lærði mikið í sultugerð þennan tíma, held að frú Ylfa sé vestfjarðarmeistari í þeirri iðn. Nógu er hún fjölbreytt hjá henni sultan og GÓÐ.

Ferlegt er annars að fara svona með sig að taka aldrei frí. Mér fannst óhugnanlegt að uppgötva það hversu mikill vinnufíkill ég er eiginlega orðinn. Fékk heldur betur fráhvarfseinkenni fyrstu dagana, gekk stundum um með kökk í hálsinum yfir því að vera ekki að gera neitt. Ég þurfti að taka mig sjálfan heldur betur í gegn og er ennþá að því. Þvílík fásinna að halda það að maður sé ómissandi. Þetta nálgast sturlun, eigingirni og kontrólsýki. Það er eins gott að láta sér þetta að kenningu verða. Gleyma því aldrei að maður kemur í manns stað. Ég hef því tekið hátíðlegt loforð af sjálfum mér að taka mér 6 vikna frí á hverju ári héðan í frá. Og ég ætla að standa við það.

Ég hef verið mikið hugsi að undanförnu hvernig allt breytist á undraverðum hraða. Sumar breytingar verða til eingöngu breytinganna vegna. Aðrar eru þarfar og góðar. En flestar mættu svo sem missa sín og á ég þar við breytingarnar endalausu í íslenzku skólakerfi. Þetta er með ólíkindum hvernig látið er og bitnar þetta fyrst og fremst á kennurum blessaðra barnanna. Börnin breytast lítið frá ári til árs, það er að segja þarfir þeirra. Börn eru ekki fullorðið fólk. Þau þurfa leiðbeiningar um val, geta ekki alltaf gert sér grein fyrir hvað þau eiga að velja. Þetta er kannski svona allsstaðar, en mér finnst þessi breytingaæði mikið vandamál á Íslandi. Væri nú ekki þörf að taka þetta allt til endurskoðunar og fara nú einusinni eftir þörfum barnanna en ekki rannsóknar og skýrsluhöfunda. Ég vildi ekki vera í sporum kennara á Íslandi í dag, það er eitt sem víst er. Ég óska þeim öllum velfarnaðar í starfi.

Nú er herra Sigurbjörn Einarsson horfinn sjónum okkar. Ég átti þeirri hamingju að fagna að kynnast honum mæta vel. Kynni okkar hófust norður á Ólafsfirði, hann var kallaður til að vera viðstaddur ferminguna okkar krakkanna sem fædd eru 1951. Vorum sem sagt fermd undir eftirliti biskups. Ég sagði það einu sinni við hann að ég hefði verið fermdur undir hans eftrliti, "og ekki held ég það Jón minn",  svaraði hann, "ætli það var  einhver annar sem var undir eftirliti". Meira var ekki rætt um þau mál. Það er skrýtið að vera kominn hátt á sextugsaldur og alltaf var þessi maður einhversstaðar mér nálægur. Hittumst oft, var hjá honum og frú Magneu í boðum. Að kyrðardögunum ónefndum, þvílíkur fjársjóður minninganna. Það er rík þjóð sem hefur fengið að njóta þvílíks stórmennis sem herra Sigurbjörn Einarsson var. Hann er hér með trega kvaddur, þó um leið gleði og þakklæti fyrir allt og allt. Blessuð sé minning herra Sigurbjörns Einarssonar og frú Magneu Þorkelsdóttur. Öllum þeirra börnum og barnabörnum og barnabarnabörnum og fjölskyldum þeirra er hér með vottuð mín innilegasta samúð.

Nú er ég kominn heim til Amsterdam aftur. Tónlistarháskólinn var settur með stæl í fyrradag. Mikið hlakka ég til að takast á við þessa nýju stöðu þó ég sé nú þegar búinn að taka við henni formlega og byrjaður að vinna. Skólinn er ekki stór, um 600 nemendur held ég, eitthvað í þá veru. Vonandi mun þetta allt ganga vel. Íslendingarnir allir  komnir og búnir að fá ibúð skilst mér. Þau eru dugleg. Þetta nám er töluvert öðruvísi enn á Íslandi, miklu meiri sjálfstúdía og stendur þetta allt of fellur með þeim sjálfum, nemendunum. Skólinn er að hluta til í gömlu klaustri og er klausturgarðinum haldið við eins og munkarnir gerðu hér á öldum áður. Hann tilheyrir háskólanum og er gaman að sjá allt þetta unga fólk slappa af í þessum dýrlega umhverfi, lesa í bók, læra eitthað utanað þegar gott er veður eins og í dag tildæmis. 27 stiga hiti, heldur heitt fyrir mig. Hef ekki orku að fara út í þessa moðsuðu. Sérkennilegt, ég hef ekki upplifað rigningu síðan um miðjan maí. Það var svo gott veðrið hérna í Hollandi alveg fram í júlí, þá fór ég til Íslands, þar ringdi ekki allavega á mig allan þann tíma sem ég var þar, eða sjö vikur. Svo kem ég hingað rétt uppúr miðjum mánuðinum og það dregur varla ský fyrir sólu. Mig er nú í rauninni farið að langa í dropann, helzt sem fyrst. Með beztu kveðju.

Dagurinn í dag, 13. júlí.

Hann er svolítið merkilegur þessi dagur í lífi mínu. Hann á stóran sess þessi dagur í minni tilveru. Og hefst nú frásögnin.

Ég á marga kunningja og þekki nokkuð margt fólk, þykir yfirleitt mjög vænt um fólk. Ég á hins vegar ekkert rosalega marga nána vini. Edda Gréta frænka mín er fædd 1938. Hún passaði mig þegar ég var lítill. Hef ég því ávalt þekkt hana og er hún ein minna nánustu vina. Anna frænka mín, við erum systkinabörn, fædd 1953, mjög náinn vinur minn. Sjáumst því miður alltof sjaldan. Árið 1971 kynntist ég konu sem heitir Þórhildur, fædd 1949. Við urðum mjög nánir vinir og höfum mikið samband þó við höfum búið í áraraðir í sitt í hvoru landinu. Árið 1980 flutti ég til Hollands og einn þeirra fyrstu sem ég kynntist við óperuna í Amsterdam var Maarteen Flipse baryton. Hann varð minn bezti vinur og sungum við saman margar óperur. Hann var fæddur 1955. Hann lézt því miður langt um aldur fram árið 1994. Þetta fólk eru mínir nánustu vinir í gegnum árin. Allt frá því ég man eftir mér. Eitt eiga þau öll sameiginlegt. ÞAU EIGA ÖLL AFMÆLI Í DAG. Til hamingju öll sömul, Edda Gréta, hugsa sér, í dag ertu sjötug. Og alltaf jafn lagleg, tignarleg, falleg og yndisleg. Anna, 55, bangsímónan hans Nonna frænda. Taktu bara þversummuna og þá ertu bara tíu. Mér finnst þetta svo dásamlegt. Það er svo gott að eiga góða vini, vita alltaf af þeim, þó maður troði þeim ekki endalaust um tær svo sem. Með beztu kveðju.

Nöfn?

Heyrði frábæran brandara á dögunum. Dóttursonur vinkonu minnar er tælega fimm ára og er á leikskóla eins og lög gera ráð fyrir. Hann heitir Mikael. Flestir í deildinni hans eða bekknum eða hvað þetta nú heitir heita þessum nýmóðinsnöfnum, Aron, Ljótur, Drengur, Brekil, Alexander, Þngill og nefnum það bara. Hann kom um daginn heim til sín og sagði við móður sína. " Það byrjaði nýr strákur í bekknum mínum í dag". "Nú?", sagði móðir hans. "Hann heitir nú skrýtnu nafni", segir barnið, "aldrei heyrt það fyrr". "Og hvað heitir hann elskan"?, spyr móðir hans. "Guðmundur ", var svarið. Með beztu kveðju.

Svona á þetta að vera.

Hefði ekkert haft á móti því að vera innlyksa á flugvellinum í Toronto í faðmi dansandi Færeyinga. Veit varla neitt fallegra en vel kveðinn og dansaðan færeyzkan dans. "Hvört skaltu ríða Ólavur mín"... og fleiri gæðakvæði. Með beztu kveðju.

Stigu hringdans í flugstöðinni

Orðinn tveggja barna afi gamli á ská,...................................frábært!

Skömmu eftir miðnætti eignuðust hjónin Agnes Braga Bergsdóttir og Wilhjálmur Þór Sigurjónsson sitt annað barn, stúlku. Nú á bróðir hennar Bergur Þorgils systur. Hann varð eins árs þann 25 apríl síðastliðinn. Vá!!!!!!!!!!! TIL HAMINGJU AGNES OG VILLI, AMMA HULDA OG AFI BERGUR, AMMA HELGA OG AFI SIGURJÓN, AFI ÓSKAR OG AMMA KRISTÍN, LANGAMMA HÓLMFRÍÐUR OG LANGAMMA VALGERÐUR OG LANGAFI VILHJÁLMUR. OG ALLIR FRÆNDUR OG FRÆNKUR NÆR OG FJÆR!!!!!! Og ég er búinn að eignast annað skáafabarn. Rosalega er ég ríkur. Ég er svo glaður og ánægður. Svíf hálfum metra yfir yfirborði jarðar, hugsa sér hvað gleðin er sterk að láta rúm 130 kíló svifa hálfum metra ofar jörðu. Dásamlega tilfinning. Nú, það er hallarbylting í barnabarnaskara ömmu Helgu og afa Sigurjóns, fyrsta stúlkubarnið. Englabarnið hans afa gamla á ská. Hlakka til að sjá þau öllsömul, fjögurra manna fjölskylduna.  

Er í Amsterdam, kom hingað í gær. Er pófdómari við lokapróf söngvara í Mastersdeild Konunglega Tónlistarháskólans í Den Haag í næstu viku. Tek við docentstöðunni opinberlega við Tónlistarháskólann hérna í Utrecht núna í vikunni. Hlakka virkilega til.  Er nú þegar byrjaður að kenna þar við mastersdeildina. Feginn að vera laus við öll þessi stig og próf á Íslandi. Fegnari en orð fá lýst. Vonandi sjá tónlistarskólayfirvöld á Íslandi fljótlega hversu fáráðnlegt system þetta er. Nóg um það. Blogga um það seinna, og þó, nei, held bara að ég láti það vera.

Vorið er komið hérna loksins, er búið að vera frekar kalt hérna, páskarnir voru þeir köldustu í 40 ár. Þannig að fólk er orðið langeygt eftir hlýindum eins og á Íslandi. Þannig er að yfirleitt þá slekkur maður á húsahitun í kringum fyrsta apríl hérna í Amsterdam. En svo er ekki í ár. Hef þurft að hita upp hérna alveg framundir síðastliðin mánaðamót.

En nú er ég orðinn tveggja barna skáafi. Þvílíkur heiður! Takk Villi og Agnes fyrir heiðurinn.

Sumardagurinn fyrsti 2008, að kveldi kominn.

Mikið er þetta fallegur siður að eiga sumardaginn fyrsta að hátíðisdegi. Það er gott að finna hversu ríkur hann er í okkur íslendingum, okkur sem óðum erum að tapa gömlum hefðum og siðum. Það var gott að taka sér frí frá kennslu í dag, hitta vinina, lenda í GRJÓTMUNLNINGSVÉL, og fara svo í barnaafmæli þar sem skáafabarnið mitt verður eins árs á morgun. Í því tilefni var okkur öfum og ömmum boðið til veizlu. GRJÓTMULNINGSVÉLIN er nuddarinn minn, ég kalla hann nú þegar nuddarann minn, fór í fyrsta skiftið til hans og ætla að fara aftur á miðvikudaginn. Hann ætlaði hreint og beint að drepa mig. Ég hljóðaði og baðst vægðar hvað eftir annað, en það var enga miskunn að fá. Já, sumardagurinn fyrsti sýndi mér hversu illa farinn ég er eftir 170% kennslu í vetur. Þó var ég búinn að minnka hana. Þvílíkt fífl getur maður verið að ganga svona fram af sjálfum sér, geta aldrei sagt nei, halda kannski einnig að maður sé á einhvern hátt ómissandi, þvílíkt fífl. Á hverju ári segi ég við sjálfan mig, vinna minna, vinna minna, en áður en varir er maður dottinn í þessa andstyggilegu vinnufíkn, unir sér aldrei hvíldar fyrr en maður seint og um síðir meir dragnast heim til sín á augnahárunum og hendir sér upp í bólið örmagna. Þvílíkt fífl. Nóg um það.

Innan skamms mun skáafabarnið mitt eignast systkini, annað hvort í nótt eða einhvern næstu daga. Það væri gaman ef systkinin eða bræðurnir ættu sama afmælisdag. Þetta er svo guðdómlegt fólk, ég vildi óska að þau eignuðust bara mörg börn í viðbót. Heimurinn verður betri af svona góðu fólki, aldrei of margt af því. Uppáhaldsfólkið mitt að öllum hinum undanskildum. Gleðst í hvert skifti sem ég sé þau og meyrna einnig, sérkennilegt hvernig væntumþykja getur gert mann meyran. Það er líka gott að vera meyr svona á stundum.

Á morgun er langur kennsludagur aftur, kenni frá klukkan 09 til klukkan 18. Vona að ég komist í gegnum daginn, það ætti svo sem ekki að verða vandi, það er komið sumar, allt léttist, þá sérstaklega brúnin. Og annað kvöld er mér boðið í mat, hitti þá líka gott fólk, einnig uppáhaldsfólk. Hlakka til. Ég þekki gott fólk, virkilega gott fólk. Á góða nágranna, prýðilega. Hvað getur maður óskað sér meir? Er þakklátur fyrir að hafa átt yndislegan sumardaginn fyrsta, jafnvel þó ég hafi lent í GRJÓTMULNINGSVÉL.

 GLEÐILEGT SUMAR BLOGGVINIR SEM OG ALLIR AÐRIR SEM BLOGG ÞETTA LESA.  Með beztu kveðju.

Horfinn úr hinum nafnlausa bloggheimi, orðinn sýnilegur og nefndur.

Jæja þá er komið að því. Ég hef ákveðið að hverfa úr hulduheimum og gjöra opinskátt hver ég er. Ég heiti Jón Þorsteinsson. Er söngvari að mennt og núna seinni árin sinni ég eiginlega eingöngu söngkennslu. Hef búið erlendis meirihluta ævi minnar. Undanfarin ár hef ég þó mestmegnis dvalið á Íslandi meðal annars vegna atburðar sem ég nefndi í síðustu færslu. En nú er allt að breytast eina ferðina enn.

Ég var beðinn um að sækja um docentstöðu í söng við Tónlistarháskólann í Utrecht í Hollandi og er nýbúinn að ráða mig þangað frá og með næstkomandi hausti. Holland þekki ég vel, hef búið þar síðan 1980. Söng tæp 18 ár við Holenzku Ríkisóperuna í Amsterdam.Hlakka til að takast á við þetta verkefni. Svo nú innan skamms hefst sá tími sem fer í að pakka, henda, gefa og allt það. Mikið getur fólk sankað að sér drasli. Ég er sérfræðingur í því.  

Í morgun var útvarpað viðtali við mig sem Lísa Pálsdóttir tók. Það var í þættinum Okkar á milli, sem er rétt eftir níu á morgnana. Fyrir þá sem áhuga hafa á að heyra þetta viðtal bendi ég að það er hægt á netinu næstu tvær vikur. Nú er ég ekki lengur nafnlaus bloggari, hehehehee. Nóg um það. Með beztu kveðju.

Sérkennilegur dagur í gær, og þó? Ach...........................

Í gær var fimmtándi apríl. Fimmtándi apríl. Þá voru liðin nákvæmlega 8 ár frá láti elsku hjartans systur minnar sem lézt langt um aldur fram, 37 ára gömul vegna læknamistaka á sjúkrahúsi í Bandaríkjunum. Hún var 11 árum yngri en ég, gift kona og móðir fjögurra stúlkna, á aldrinum eins árs, þriggja ára, sjö ára, og fjórtán ára. Guð minn góður hvað þetta var erfitt. Miðpunktur fjölskyldu okkar, yndisleg, og góð, sérstaklega vinsæl. Mágur minn, þessi hetja hefur alið börnin upp sjálfur, þó hið opinbera hafi lítið sem ekkert aðstoðað hann. Enda er hann karlmaður og þeir hafa náttúrulega ekki tilfinningar samkvæmt meiningum margra kvenna sem hér blogga. Hún systir mín hefði ekki getað valið dætrum sínum betri föður, að er eitt sem víst er. Hann á heiður skilið að hafa verið dætrum sínum bæði móðir og faðir sem hann reyndar er ennþá. Og er hann ekkert einsdæmi. Þeir eru margir ekklarnir sem misst hafa konur sínar frá ungum börnum og ala þau sjálfir, en tala ekkert um það, ekkert á þá hvort eð er hluztað. Hef fylgst náið með aðstöðu þessara manna. Hún er yfirleitt ekki til að hrópa húrra fyrir.

Ég man eftir því sem ungur drengur og unglingur þegar eldra fólk allt í einu lokaði sig inni í herberginu sínu, og fór ekki á meðal fólks í heilan dag. Það var ekki veikt var manni sagt þegar maður spurði eftir því. Manni var ekki sagt hvað að væri. Seinna þegar ég varð fullorðinn og áttaði mig á þessum dögum, þá voru þetta undantekningalaust dagar sem þetta fólk hafði misst einhvern náin, barn, maka, systini eða góðan vin eða vinkonu. Ég skildi þetta fyrst þegar systir mín dó. Þá áttaði ég mig á því hversu erfitt það var að einbeita sér á þessum degi, þó án þess að baða sig upp úr sorginni. Skrýtið. Sorgin finnur sér stað í manni, hún lætur mann vera í hversdagsleikanum en vekur mann til umhugsunar á dánardögum þeirra nánustu sem undan eru gengnir. Ætli þetta sé bara ekki eins og það á að vera ?. Jú líklega. Manni líður kannski ekki beint illa á þessum dögum. Heldur æskir minningin um viðkomandi þáttöku í sorginni þennan dag. Og hún er svo sannarlega veitt. Með beztu kveðju.

Gleðilega páskahátíð.

Þegar maður tekur sér frí frá amstri hins daglega lífs um  hátíðar þá fer ekki framhjá því að maður fari nú að slappa af og hugsa um það sem er að gerast í kringum mann. Ekki fellur manni það svo sem alltsaman frekar en fyrri daginn. Það skiftast á tilfinningar vonleysis, reiði, ununar, (þá sjaldan sem maður heyrir eða les eitthvað jákvætt í þessum guðsvoluðu íslenzku fjölmiðlum), gleði, viðbjóðs og aftur vonleysis. Mikið er allt að breytast og breytist ennþá, og á eftir að breytast ennþá meira. Allur þessi hraði, hræðilegi hraði, hraðans vegna. Allt þetta ofstæki á Íslandi á öllum sviðum, liggur við að segja ofstækisins vegna. Skil þetta ekki alltaf. Hvað hefur gerst? Hvenær byrjaði þetta? Er ég orðinn svona líka? Ábyggilega. Því miður.

Ég hef verið iðinn að lesa bloggið undanfarið ár. Oftar en einu sinni hef ég orðið svo hvumsa að ég hef ekki vitað mitt rjúkandi ráð. Ég er enginn sérstakur skriffinnur og finn til þess mjög. Er búinn að vera svo lengi í burtu, meira en þrjátíu ár. Kannski er ég búinn að vera of lengi í burtu til þess að skilja þetta mjög svo breytta mál okkar íslenzkuna. Hef tekið eftir því að í blogginu þá er ræður talmálið algjörlega ríkjum hjá flestum. Skrýtið. Hélt að skrifað mál væri alltaf öðruvísi en talmál. Það hefur breyzt í gegnum árin. Og það er bara að venjast því.

Stundum hef ég svarað, það er að segja sent athugasemdir, þori ennþá ekki að koma fram undir nafni en senn fer nú að líða að því. Það er eins og gengur og gerist, sumum finnast athugasemdir mínar góðar, öðrum ekki og leiðist fólki að fá athugasemdir undir dulnefni, mörgum hverjum. Það er skiljanlegt, og bið ég ennþá forláts þar til ég hef hugrekki til þess að koma fram undir nafni, þangað til nota ég "vörumerki" mitt, bumba. Ber svo sannarlega nafn með rentu.  Því miður.

Er staddur á Niðurlöndum, vissi hreinlega ekki hort ég ætti að syngja jólasálma eða páskasálma í gærmorgun þegar ég vaknaði. Búið að snjóa hérna af og til í heila viku. Veðurfræðingar segja að þetta séu köldustu páskar í 40 ár. Getur verið.

Gangi ykkur öllum vel. Með beztu kveðju.